शाळेच्या आठवणी : एक भावनिक प्रवास कधी कधी… हो, कधी कधी अचानक जुन्या आठवणींचे ढग मनाच्या आकाशात दाटून येतात. शाळेचे दिवस, त्या वयातील निरागस मस्ती, मित्रांसोबत केलेली धम्माल, आणि शिक्षकांनी दिलेल्या शिकवणी – हे सगळं आठवलं की मन नकळत भूतकाळात हरवून जातं. शाळेतला पहिला दिवस अजूनही जसाच्या तसा आठवतो. हातात नवीन वह्या-पुस्तकं, अंगात नीट इस्त्री केलेला गणवेश, आणि डोळ्यात हलकीशी भीती. वर्गात प्रवेश करताच सगळ्या नवख्या चेहऱ्यांकडे पाहताना झालेली गडबड आजही स्पष्ट आठवते. काही दिवसांनी हेच नवखे चेहरे हसरे बनले आणि पुढच्या अनेक वर्षांसाठी आयुष्यभर टिकणाऱ्या मैत्रीची सुरुवात झाली. शाळेतील प्रत्येक सण काहीतरी वेगळं शिकवून जायचा. गणपतीच्या प्रतिष्ठापनेपासून ते प्रजासत्ताक दिनाच्या परेडपर्यंत, प्रत्येक गोष्टीत जीव ओतून भाग घेतला जायचा. शिक्षक दिनी शिक्षक बनण्याची संधी मिळायची, आणि नवरात्रीत दांडिया खेळण्याचा आनंद काही औरच असायचा. दिवाळीच्या सुट्टीआधी वर्गात कंदील लावायचा, होळीच्या दिवशी फक्त रंग नाही, तर हसण्याचे फवारेही उडायचे. पण शाळा फक्त सण आणि शिक्षणापुरतीच मर्यादित नव्हती, ती होती आठवणींचा खजिना. क्लास टेस्टच्या आधीची घाई, सरांनी विचारलेल्या प्रश्नांची पटापट उत्तरं आठवण्याचा प्रयत्न, आणि मित्राकडून खुपसलेली छोटी चिठ्ठी – या गोष्टी आजही हसू आणतात. कधी कधी तर फळ्यावर लिहिण्यासाठी पाठचा मित्र टॅग करत असायचा आणि त्यानं लिहिलेलं चुकीचं उत्तर बघून संपूर्ण वर्ग फुटायचा. मित्रांसोबत केलेल्या खोड्याही अविस्मरणीय होत्या. मागच्या बाकावर बसून वर्गात खाणं, पेन काढून दुसऱ्याच्या खोड्या काढणं, बेंचवर गुप्त सांकेतिक भाषा लिहणं – अशा कितीतरी गोष्टी! शिक्षक वर्गात आल्यावर लगेच शिस्तीत बसायचं नाटक करणं हा एक कौशल्यपूर्ण अभिनयच होता. स्नेहसंमेलन हा वर्षातील सगळ्यात मोठा जल्लोषाचा दिवस असायचा. कोणी नाचायचं, कोणी गाणं गाणार, तर कोणी एकांकिकेत भाग घेणार. वर्गशिक्षकांचा आग्रह असायचा की, "जो मागे राहतो तो काहीतरी शिकतो." म्हणून प्रत्येकाला कुठेतरी संधी द्यायची. शाळेच्या कट्ट्यावरच्या गप्पा, ग्रुप स्टडीच्या नावाखाली केलेली मस्ती, टिफिनमधलं अर्धा-हाफिसीकरण, आणि पी.टी. तासाला लपून सुटण्याचे बहाणे – या सगळ्या आठवणी अंगाखांद्यावर खेळून गेल्या. http://mazishala1.blogspot.com/2025/03/blog-post_213.html

Dipak pawar

Reporter Jalgaon, Maharashtra•

on 30 March

शाळेच्या आठवणी : एक भावनिक प्रवास कधी कधी… हो, कधी कधी अचानक जुन्या आठवणींचे ढग मनाच्या आकाशात दाटून येतात. शाळेचे दिवस, त्या वयातील निरागस मस्ती, मित्रांसोबत केलेली धम्माल, आणि शिक्षकांनी दिलेल्या शिकवणी – हे सगळं आठवलं की मन नकळत भूतकाळात हरवून जातं. शाळेतला पहिला दिवस अजूनही जसाच्या तसा आठवतो. हातात नवीन वह्या-पुस्तकं, अंगात नीट इस्त्री केलेला गणवेश, आणि डोळ्यात हलकीशी भीती. वर्गात प्रवेश करताच सगळ्या नवख्या चेहऱ्यांकडे पाहताना झालेली गडबड आजही

स्पष्ट आठवते. काही दिवसांनी हेच नवखे चेहरे हसरे बनले आणि पुढच्या अनेक वर्षांसाठी आयुष्यभर टिकणाऱ्या मैत्रीची सुरुवात झाली. शाळेतील प्रत्येक सण काहीतरी वेगळं शिकवून जायचा. गणपतीच्या प्रतिष्ठापनेपासून ते प्रजासत्ताक दिनाच्या परेडपर्यंत, प्रत्येक गोष्टीत जीव ओतून भाग घेतला जायचा. शिक्षक दिनी शिक्षक बनण्याची संधी मिळायची, आणि नवरात्रीत दांडिया खेळण्याचा आनंद काही औरच असायचा. दिवाळीच्या सुट्टीआधी वर्गात कंदील लावायचा, होळीच्या दिवशी फक्त रंग नाही, तर हसण्याचे फवारेही उडायचे. पण शाळा फक्त सण आणि

शिक्षणापुरतीच मर्यादित नव्हती, ती होती आठवणींचा खजिना. क्लास टेस्टच्या आधीची घाई, सरांनी विचारलेल्या प्रश्नांची पटापट उत्तरं आठवण्याचा प्रयत्न, आणि मित्राकडून खुपसलेली छोटी चिठ्ठी – या गोष्टी आजही हसू आणतात. कधी कधी तर फळ्यावर लिहिण्यासाठी पाठचा मित्र टॅग करत असायचा आणि त्यानं लिहिलेलं चुकीचं उत्तर बघून संपूर्ण वर्ग फुटायचा. मित्रांसोबत केलेल्या खोड्याही अविस्मरणीय होत्या. मागच्या बाकावर बसून वर्गात खाणं, पेन काढून दुसऱ्याच्या खोड्या काढणं, बेंचवर गुप्त सांकेतिक भाषा लिहणं – अशा कितीतरी

गोष्टी! शिक्षक वर्गात आल्यावर लगेच शिस्तीत बसायचं नाटक करणं हा एक कौशल्यपूर्ण अभिनयच होता. स्नेहसंमेलन हा वर्षातील सगळ्यात मोठा जल्लोषाचा दिवस असायचा. कोणी नाचायचं, कोणी गाणं गाणार, तर कोणी एकांकिकेत भाग घेणार. वर्गशिक्षकांचा आग्रह असायचा की, "जो मागे राहतो तो काहीतरी शिकतो." म्हणून प्रत्येकाला कुठेतरी संधी द्यायची. शाळेच्या कट्ट्यावरच्या गप्पा, ग्रुप स्टडीच्या नावाखाली केलेली मस्ती, टिफिनमधलं अर्धा-हाफिसीकरण, आणि पी.टी. तासाला लपून सुटण्याचे बहाणे – या सगळ्या आठवणी अंगाखांद्यावर खेळून गेल्या. http://mazishala1.blogspot.com/2025/03/blog-post_213.html