संध्याकाळच्या उन्हात हरवलेली मैदानाची धूळ – हृदयस्पर्शी मराठी कथा ही कथा तुम्हाला तुमच्या बालपणीच्या आठवणीत घेऊन जाईल. हरवलेल्या मैदानाच्या आठवणी तुम्हाला भावूक करतील. संपूर्ण कथा वाचून तुमच्या भावना आम्हाला कमेंटमध्ये शेअर करा. संध्याकाळच्या उन्हात हरवलेली मैदानाची धूळ संध्याकाळच्या अलवार उन्हात मैदानावरची धूळ हळूहळू विरघळत होती. पायाखालच्या मातीचा स्पर्श आणि वार्‍याने उडणारी धूळ, हीच आमची बालपणाची आठवण! आज ही त्या आठवणींत गुंतलो की काळ कुठे थांबतो कळत नाही. त्या काळात आमचं संध्याकाळचं मैदान म्हणजे आनंदाचं, उत्साहाचं आणि मैत्रीचं आगार होतं. शाळा सुटली की आम्ही धावत मैदानावर यायचो. चिखलात लोळायचो, धूळ उडवत खेळायचो. त्या वेळी आम्हाला वेळेचं भान नसायचं. पायांवर खरचटलं तरी वेदनेची जाणीव नव्हती, कारण जिंकण्याचा आनंद त्या पेक्षा मोठा होता. तेव्हा मोबाईल नव्हते, इंटरनेट नव्हतं, पण माणुसकी होती, प्रेम होतं, आणि त्या मैदानावर मैत्रीचं सोनं होतं. क्रिकेट, कबड्डी, लंगडी, आट्यापाट्या – खेळ कोणता ही असो, मैदानावर आमची वेगळीच दुनिया होती. धुळकट कपडे, भर उन्हात घामाच्या धारांनी भिजलेले अंग, पण तरीही चेहऱ्यावरचं हास्य ताजंच राहायचं. आमच्यातला एक मुलगा – अजय! सगळ्यांचा लाडका आणि खेळाचा राजा. त्याची बॅटिंग पाहण्यासाठी आम्ही मैदानावर गर्दी करायचो. त्याचं स्वप्न होतं मोठा खेळाडू होण्याचं. पण नियतीला काही वेगळंच मान्य होतं. एका अपघातात त्याने आपला जीव गमावला आणि तेव्हा पासून आमच्या खेळाच्या मैदानावरची धूळ ही जणू विराण झाली. त्या घटने नंतर आम्ही मैदानाकडे फिरकलोच नाही. कुणालाच ते मैदान तसेच दिसले नाही. अजयच्या आठवणींनी आमचं बालपण हिरावून घेतलं. काळ बदलत गेला. जीवनाच्या धावपळीत हरवलो. मोबाईल, इंटरनेट, ऑफिसच्या जबाबदाऱ्या यामध्ये गुरफटलो. मैदानावर पुन्हा जायची इच्छा मनात कित्येकदा दाटून आली, पण ते मैदान आता शहराच्या विकासात गडप झालं होतं. http://mazishala1.blogspot.com/2025/03/blog-post_833.html

Dipak pawar

Reporter Jalgaon, Maharashtra•

on 30 March

संध्याकाळच्या उन्हात हरवलेली मैदानाची धूळ – हृदयस्पर्शी मराठी कथा ही कथा तुम्हाला तुमच्या बालपणीच्या आठवणीत घेऊन जाईल. हरवलेल्या मैदानाच्या आठवणी तुम्हाला भावूक करतील. संपूर्ण कथा वाचून तुमच्या भावना आम्हाला कमेंटमध्ये शेअर करा. संध्याकाळच्या उन्हात हरवलेली मैदानाची धूळ संध्याकाळच्या अलवार उन्हात मैदानावरची धूळ हळूहळू विरघळत होती. पायाखालच्या मातीचा स्पर्श आणि वार्‍याने उडणारी धूळ, हीच आमची बालपणाची आठवण! आज ही त्या आठवणींत गुंतलो की काळ कुठे

थांबतो कळत नाही. त्या काळात आमचं संध्याकाळचं मैदान म्हणजे आनंदाचं, उत्साहाचं आणि मैत्रीचं आगार होतं. शाळा सुटली की आम्ही धावत मैदानावर यायचो. चिखलात लोळायचो, धूळ उडवत खेळायचो. त्या वेळी आम्हाला वेळेचं भान नसायचं. पायांवर खरचटलं तरी वेदनेची जाणीव नव्हती, कारण जिंकण्याचा आनंद त्या पेक्षा मोठा होता. तेव्हा मोबाईल नव्हते, इंटरनेट नव्हतं, पण माणुसकी होती, प्रेम होतं, आणि त्या मैदानावर मैत्रीचं सोनं होतं. क्रिकेट,

कबड्डी, लंगडी, आट्यापाट्या – खेळ कोणता ही असो, मैदानावर आमची वेगळीच दुनिया होती. धुळकट कपडे, भर उन्हात घामाच्या धारांनी भिजलेले अंग, पण तरीही चेहऱ्यावरचं हास्य ताजंच राहायचं. आमच्यातला एक मुलगा – अजय! सगळ्यांचा लाडका आणि खेळाचा राजा. त्याची बॅटिंग पाहण्यासाठी आम्ही मैदानावर गर्दी करायचो. त्याचं स्वप्न होतं मोठा खेळाडू होण्याचं. पण नियतीला काही वेगळंच मान्य होतं. एका अपघातात त्याने आपला जीव गमावला

आणि तेव्हा पासून आमच्या खेळाच्या मैदानावरची धूळ ही जणू विराण झाली. त्या घटने नंतर आम्ही मैदानाकडे फिरकलोच नाही. कुणालाच ते मैदान तसेच दिसले नाही. अजयच्या आठवणींनी आमचं बालपण हिरावून घेतलं. काळ बदलत गेला. जीवनाच्या धावपळीत हरवलो. मोबाईल, इंटरनेट, ऑफिसच्या जबाबदाऱ्या यामध्ये गुरफटलो. मैदानावर पुन्हा जायची इच्छा मनात कित्येकदा दाटून आली, पण ते मैदान आता शहराच्या विकासात गडप झालं होतं. http://mazishala1.blogspot.com/2025/03/blog-post_833.html